WONEN IN ITALIË – Een nieuwe auto
Ik heb opeens twee Panda's. Auto's dus, geen bamboe etende beren. Een nieuwe gele Panda en mijn oude gele. Ook de nieuwe is een oud beestje, maar heeft maar 85.000 km. gereden in plaats van mijn afgeragde auto die 260.000 km. op de teller heeft staan.
Het heeft heel wat voeten in aarde gehad voordat deze koop was geregeld. En nog is niet alles afgewikkeld want ik zit nu met twee auto's. Hier wat voorgeschiedenis.
Op een ochtend trof ik garagehouder Silvio Dotta in een bar in Ceva. We dronken koffie en ik vroeg hem of hij misschien nog een goede tweedehands auto voor mij te koop wist.
"Jazeker" antwoordde hij meteen volmondig. "Bij jou in het dorp zelfs. De auto van Rosalba is te koop. Prima auto. Is altijd bij mij in de rivisie geweest, mankeert niets aan." "Hoeveel heeft ie gereden?" vroeg ik. "85.000 km." Precies wat ik zocht!
Een paar uur later zat ik bij Rosalba in haar kapsalon. We werden het gauw eens. Het was juli. Over een paar dagen zou ik naar Uden rijden. Nog één keer met de oude Panda en dan zouden we de koop begin augustus officiëel in orde maken.
In Uden bereikten me na een paar dagen berichten dat Rosalba's man, Simone, zwaar ziek in het ziekenhuis was opgenomen. Toen ik weer terug was, bleek de situatie nog steeds ernstig. Simone werd overgeplaatst naar een ziekenhuis in Milaan en Rosalba zat daar een paar dagen in de week in een hotel, de andere dagen werkte ze soms wel 14 uur achter elkaar om haar zaak draaiende te houden.
Toch slaagde ze erin een avond voor me vrij te maken. Ik reed een proefritje met haar auto en we gingen naar Sale San Giovanni. We bekeken het oude stadje met het kasteel en gingen daarna pizza eten.
Een paar dagen later ging het mis met mijn moeder en moest ik opnieuw met de oude Panda naar Nederland. Toen ik begin september weer terug was, was de situatie voor Rosalba nog steeds gecompliceerd. Haar man was even thuis geweest maar inmiddels weer opgenomen.
Tussen alle bezoeken door lukte het Rosalba toch om een ochtend vrij te maken om naar Dogliano te gaan om daar de overschrijving van de auto te regelen.
We spraken om acht uur af in de bar om samen te ontbijten. We zaten rustig aan onze koffie met cornetto toen Francesca binnenkwam met haar één week oude baby en oma Anna Maria. Alle vrouwen in de bar verdrongen zich rond de kleine Carlo. Die sliep rustig door en even later zaten ook moeder en oma aan de koffie.
Uiteindelijk vertrokken we naar Dogliani. Daar moesten we naar een kantoortje waar je je auto kunt overschrijven op naam van de nieuwe eigenaar. Het gaf geen problemen, maar kostte me wel 400 euro.
Toen naar de bank voor de verzekering. Denk maar niet dat je je autoverzekering gemakkelijk van de ene auto naar de andere kunt overhevelen. Geen denken aan. Ik zal niet uitwijden over alle complicates die om de hoek kwamen kijken, maar uiteindelijk leek het me het beste om voor de nieuwe auto maar gewoon een nieuwe verzekering af te sluiten.
En zo liep ik gisterochtend door de heuvels naar Rosalba's kapsalon. Daar stond mijn nieuwe autootje mooi te glanzen. Rosalba had inmiddels ook de reservesleutel gevonden, dus hij was helemaal compleet.
Trots reed ik naar huis. Daar stond m'n oude autootje nog op z'n vaste plek. Ik ga hem cadeau geven aan Silvio die bij autoproblemen altijd voor me heeft klaar gestaan. We gaan dat pas over drie weken regelen want eerst ga ik op vakantie.
De nieuwe auto staat voor de deur geparkeerd. En nu maar afwachten hoe hij zich volgende week houdt op weg naar Zuid-Italië.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
